Σφραγίσαμε πόρτες και παράθυρα,
έγινε πια φυλακή το σπίτι.
Την ποινή μας εκτίουμε
χωρίς να ξέρουμε
για πόσα χρόνια
οι τέσσερις τοίχοι τη ζωή
σε απόγνωση θα κρατούν.
Ούτε τις αντοχές ρωτήσαμε
πόσο ακόμα βαστάνε.
Αιώνας οι μέρες.
Κάπου κάπου φως χαραμάδας
ξεπροβάλλει, να μας θυμίζει
πως έξω ακόμη άνθρωποι περπατούν.
Κάποιες σελίδες δεν άντεξαν
και χάσαμε την αρχή της ιστορίας.
Διαβάσαμε μόνο το τέλος.
Από τότε -ψάχνουμε…
Καταφύγιό μας μια χούφτα τραγούδι
σε ένα ξεχασμένο
ξεκούρδιστο γραμμόφωνο.
Κρίμα
που δεν προλάβαμε να αγαπήσουμε
και πριν προλάβουμε να ζήσουμε
πεθάναμε.
Εδώ τελειώνει η στροφή
και σβήσαμε άλλη μια μέρα
από το κιτάπι του αιώνα…