Ανάμεσα σε δυο γυάλινα σπίτια η νύχτα σέρνεται.
Πότε στο ένα πότε στο άλλο.
Ακούραστος ο καθρέφτης σου γνέφει κάθε φορά πως κάτι πλησιάζει.
Δεν λογαριάζει κανένα κρύο
Κάτι σαν ανταρσία μέσα στην ζοφερή νύχτα
Αντανακλά ο,τι χαλά την σιγαλιά της
και σπέρνει στην ψυχή πόνο..
Σταγόνες ξεθωριασμένης μνήμης κυλάνε ανενόχλητες
Πέπλο πυκνής ομίχλης πλανιέται
μα ξεγελά η σκιά των αειθαλών
Αμφίβολος αγέρας στην περιπλάνηση
πιο πέρα τσακίζει την γαλανόλευκη
Σώπασε το μισό και κείτεται...
Μόνο φαντάσματα βλέπουν κατάματα την αλήθεια
Είναι που το ξημέρωμα αργεί τόσο..