Με ενοχλεί τούτο το φως της συζυγικής αγάπης
που περονιάζει τα κλειστά βλέφαρα.
Το ταίρι μου κοιμάται στο πλάι.
Αμέριμνο. Δεν αναπνέει.
Δεν υπάρχει ήλιος, δεν υπάρχει φως
εδώ στον χορταριασμένο
διπλασιασμένο τάφο,
όπου είμαστε ξαπλωμένοι μαζί,
όπου περνά ο καιρός
καλώντας κι ύστερα θανατώνοντας
τις ανεμώνες.

Τόσο ενοχλητικό αυτό το φως το δίχως πηγή,
το χωρίς λογική,
με πιέζει με τα δάχτυλα της παραφροσύνης του
στα βλέφαρα
-πόσο καιρό άραγε;-
και δεν μπορώ να ξυπνήσω
και δεν μπορώ να κοιμηθώ.
Σ’ αυτό το διαυγές όνειρο
με πονά αβάσταχτα ένας δεύτερος
ανολοκλήρωτος θάνατος.