Καθόταν μόνος στο διπλανό τραπέζι.
Μόνος κι εγώ, με ένα αδιάβαστο βιβλίο
που το σέρνω χρόνια
και μια ζωή ακόμη πιο αδιάβαστη.

Γυρίζει και μου λέει -ώρα μετά-
Αναγνωρίζεις ασφαλώς ποιος είμαι.
Ασφαλώς και όχι, απαντώ, μα συνεχίζει

Είμαι ο Ορφέας.
Εκείνος που κατέβηκε στον Άδη.
Με μάτια που βλέπουν τα μελλούμενα.
Κι όμως επέστρεψα τυφλός και άδειος.
Πιο άδειος κι απ’ τη σιωπή στο άξαφνο σταμάτημα του τζίτζικα.
Τελεία δίχως πρόταση.
Φλούδα πορτοκαλιού πεταμένη στο πάτωμα.
Αρρώστια που την εγκατέλειψε το ρίγος και ο πυρετός της.
Αυτός είμαι

Τι ν’ απαντήσεις;
Πήρα το λησμονημένο μου βιβλίο.
Έστριψα την πλάτη.
Άρχισα να διαβάζω
τη ζωή του, τη ζωή μου.