Στο φωτεινό των ονείρων μελάνι
το σχεδίασμα μιας άλλης ζωής προσπαθώ να ταιριάζω.
Στους κυματισμούς της ελπίδας η φωνή μου πάντα ρωτά:
«Ποιος θα μου δώσει πίσω τη γαλάζια χορδή της θάλασσας;
Η μελωδία των υδάτων λειψή
πώς να ψάλει τη χαρά σ’ όλα τα χρώματα του
μεγαλείου της;».
Οι Σειρήνες αρνούνται πεισματικά να μου πουν
το όνομά τους.
Ποιος θα θελήσει ποτέ ξανά να βυθιστεί ολάκερος
στο πέλαγος
χωρίς να τον μαγεύει ο ψίθυρός τους;
Όπως μαγεύει το άρωμα των πεύκων
και δονεί στα τρίσβαθά του τον άνεμο.
Στάχυα δίχως χρώμα, στάχυα δίχως νόημα,
σοδειά που δεν την θέλει κανείς και κανένα δρε πάνι δε θερίζει.
Χωρίς τις φωτεινές φλέβες των άστρων
το μεταλλείο της νύχτας άδειο,
η ψυχή μου άδεια
σαν πηγάδι που ανέβηκε από μέσα του ο ήλιος
και κύλησε στον ουρανό
μελάνι το φως.