Στου ματιού το κέντρο συγκλίνουν οι γραμμές της
μνήμης
καθώς μεταλλικός ο χρόνος χαράζει την πορεία του,
καράβι που πλέει προς το λησμονημένο αύριο
ή, άραγε, το χτες.

Στου ματιού το κέντρο η κόρη
κρατάει φυλαγμένη την ψυχή του κόσμου
αψηφώντας την πεινασμένη για στιγμές αιωνιότητα,
καίγοντας τεμάχια αρχέγονης επιμονής,
πετώντας απ’ το χείλος του γκρεμού
φωτοβολίδες τ’ άστρα στην απεραντοσύνη.

Στου ματιού το κέντρο είναι η πηγή όλων των λόγων μου,
από το δάκρυ που μετασχηματίστηκε ένα πρωί σε
τριαντάφυλλο
ως τη σιωπή που σμίλεψε το βράχο
να τραγουδά στο σάλεμα ερωτευμένου κύματος.
Στου ματιού το κέντρο είναι η γέννα και το τέλος μου,
είναι το λίκνο που ταλαντεύει ο άνεμος ατέρμονα,
που η τελευταία του στιγμή είναι κενή
όπως κι η πρώτη του
κι ανάμεσά στα δυο ακραία χτυπήματα του ρολογιού
ζούνε ο ήρωας
και η βασίλισσά του
στα δώματα του πύργου της.