Πρόσωπα που συρρέουν και κοιτούν και έρχονται και φεύγουν.
Σαν ανταμώνουν οι φωνές δονείται ο αέρας.
Η ηχηρή Ανθρωπότητα σ’ ανάκατη ροή
με βήμα τρανταχτό πολλών ποδιών περνάει.

Μα πάνω απ’ όλη τη φλυαρία του πλήθους
(το φόντο για το λεπτεπίλεπτο ανάγλυφό του)
που πότε πάλλεται σε μια ροή, πότε ηχηρή και άγρια,
γελάει το βιολί και τραγουδά, τον πόνο του κραυγάζει.

Μετά, μέσα και γύρω απ’ όλα, η θάλασσα.
Μια μεγαλόπρεπη καρδιά μ’ αέναο χτύπο,
που φέρνει του μυστηρίου μιαν απόχρωση,
νότες σκληρές κι αγαπητές, γλυκιές κι οξείες.

Σίγουρα είναι η ζωή μου -μέρες κοπιαστικές,
μ’ ένα Ιδανικό που καθαρό και δυνατό βαστάει
κι ηχεί πάνω, κάτω, μέσα απ’ τους τρόπους μου,
κάτι ξεχωριστό -παντοτινά ακατάληπτο.