Στους ποτισμένους οπό αίμα αγρούς
χάσαμε το όνειρο.
Ανθοστόλιστες προσφυγιές
πίσω από τείχη φυλακίστηκαν.

Το αγκάθινο στεφάνι βγάζω
σε μια στίβα από βιβλία τοποθετώ
το κεφάλι ξεκουράζω
στο μαξιλαράκι το σκληρό, ακουμπώ
να ονειρευτώ ποιήματα, εικόνες…

Οι σιωπές μας
ουρλιαχτά
στο σύμπαν
που κωφό δεν είναι. 

Ένα ανάπηρο λιοντάρι
έπαιζε με τη σκέψη μου.
Όρνια μάτωναν τα σύννεφα.

Χθες, προχθές τα ίδια και τα ίδια.
Σήμερα όμως, είναι το σήμερα
και αύριο, ποιος ξέρει;

Ξηλώνω πληγές
η ίριδα στοχαστική
στο μέλλον ατενίζει.

Λουλούδι ξεπετάχθηκε
η κάλτσα αντιστέκεται
το φιλί σου φλογερό. 

Καταπονημένες βάρκες
ακρωτηριασμένες ψυχές
κουβαλούν

Πόσα καλοκαίρια ακόμη
θάνατο θα μυρίζουν;

Κι όταν τα πρόβατα γεννήσουν
την Ελευθερία
κι αυτή βελάσει στις ξέφωτες
καταπράσινες πεδιάδες
της ανθρωπότητας
μπορεί η Ελπίδα να φεγγοβολήσει
στις καρδιές μας! 

Μετρώ το άγουρο φως της ημέρας
το σκοτάδι της νύχτας, μετρώ
να προλάβω στο έπακρον
τους χυμούς, τής «όντως ζωής» να γευτώ.

Άνθρωποι στα αζήτητα
ο θάνατος λάβαρο
τον καρτερούν
ζωή, να τους δώσει.

Μεταξωτό μαντήλι
η δοξαστική Αγάπη
που μου ’δεσες στο λαιμό
μα πρώτα
στραγγάλισες όλα τα αισθήματά μου.

Σάββατο, ημέρα των νεκρών
παρατημένη από τη μοίρα
ανάμεσα σε πνεύματα
περίλυπος, κεριά ανάβεις

Τελεστική η σιωπή
που κατάπιε
ο τραγουδοποιός κροκόδειλος
κατόπιν ξέρασε
στην έρημο Ακάμπα
έκτοτε, δεν τραγούδησε ποτέ

Η ζωή με δίδαξε
να κολυμπώ σε βαθιά νερά
να ιππεύω ατίθασα άτια
να παλεύω με ψυχή
δαίμονες και θεούς
να πιστεύω
στον Άνθρωπο
σε μένα. 

Ευτυχώς
μεγάλωσα, άσπρισα, ωρίμασα
Τώρα ξέρω: κάποιοι δρόμοι οδηγούν
στο κενό.

Τα ορφανά βράδια
τους σταυρούς μου μετρώ.
Αυτούς που κουβάλησα
αυτούς που προσκυνώ
σε αυτούς που σταυρώθηκα.
Με αγωνία καρτερώ
αυτόν που θα λυτρωθώ.

Άραγε
άξιζε τόσες θυσίες;
Ήταν βιωτή;