Οι ευαίσθητες ψυχές δεν αντέχουν

εσαεί τις σιωπές

κατήφεια, μας σκοτώνουν

κάθε μέρα και λίγο.

Η ψυχή ζητά ν’ απελευθερωθεί

από ένα σώμα δίχως πατρίδα

ορύεται, να πετάξει ζητά.

Αναθεματισμένες σιωπές

γεννούν άλγη στην καρδιά

που αιμορραγεί

μέχρι που ‘ναι πια αργά.

Αχανής ο δρόμος της επιστροφής

δύσβατος και τραχύς

δίχως στάλα νερού

να δροσίσεις τα σωθικά

που οι φλόγες πυράκτωσαν.

Να ξαποστάσεις, να ξεπλύνεις

απ’ το πρόσωπο τις αλγηδόνες.

Καταραμένες σιωπές

κάνεις πέτρα την καρδιά ν’ αντέξεις

αλλ’ ο πόνος ελλοχεύει

άυπνος, πιστός φρουρός

ακούραστος στρατιώτης

λογιέμαι.

Γιατί ο κλήρος της τιμωρίας

πέφτει πάντα σε αυτούς

που μας φόρεσαν στέμμα τον ήλιο;

Που μας ταξίδεψαν σε κόσμους ξάστερους;

Που μας αγάπησαν άνευ όρων

με ελπίδα στόλισαν την καρδιά

με καλοσύνη χάιδεψαν την ψυχή

μας έστησαν σε βάθρο υψηλό

μας καμάρωσαν για όλα όσα είμαστε

κι όσα δεν τολμήσαμε να γίνουμε;

Πώς γίνεται να γκρεμίζεις ένα ναό

που έχεις κτίσει με τα ίδια σου χέρια;

Ποιο το συναίσθημα όταν έχεις ξηλώσει

καντήλια, σταυρό κι εικονίσματα,

το Άγιο Δισκοπότηρο που μεταλαμβάνει

η ψυχή;

Κι εσύ, δυνάστης τιμωρός

θα νιώθεις τρανός κι υπερήφανος

για την ολοσχερή καταστροφή

την ξυπόλυτη μοναξιά

ποιον όμως τιμωρείς στ’ αλήθεια;