Σέρνοντας την πίκρα πίσω σου αναχώρησες,
εγκαταλείποντας στην κρεμάστρα
το σχισμένο πανωφόρι της λογικής.
Δεν είχες καιρό για αποχαιρετισμούς
Δεν ήθελες να αντικρίσεις αγαπημένα μάτια
Εγωιστικά τείχη σ’ έκλεισαν στην αγκαλιά τους
κι άφησες τη ζωή για το όνειρο,
την αγάπη για το παραμύθι.
Έμαθες να ζεις στην οίηση και την γελοία αυταπάτη
νεκρανασταίνοντας βρικόλακες αναμνήσεις
Ανέραστος και Μαλθακός
Επαίτης του ελάχιστου
Προδότης της αλήθειας.
Βαλσαμωμένος θεατής του βίου
Δειλός σα μαθητούδι
Δεν μόχθησες,
δεν πάλεψες ως έπρεπε
Φοβήθηκες
την αγάπη, το αύριο, τον εαυτό σου
Φοβήθηκες να ζήσεις.