Ούτε κι απόψε έστειλες κάποιο σημάδι.
Μάταια ψάχνω
την αλισάχνη της αύρας σου
το ανεπαίσθητο φτερούγισμα των βλεφάρων σου
επάνω στα δικά μου
Σωπαίνω
Στήνω καρτέρι στα αερικά της νύχτας
μήπως μου φέρουν τη βραχνάδα τους,
τον απόηχο της φωνής σου
Πασχίζω να σηκωθώ ψηλά,
πολύ ψηλά
να αγγίξω με τα ακροδάχτυλά μου τον ουρανό.
Μου έχει γίνει συνήθεια τελευταία,
στο φως των αστεριών
να ψηλαφίζω ανέμελη
το ιδεόγραμμα των χειλιών σου.