Πόσο μου αρέσει να ψηλαφίζω τα απομεινάρια της αγάπης
Σκαλίζοντας τα σεντούκια του μυαλού
αναδύω παρωχημένα χαμόγελα
μπαλώνω κουρελιασμένες λέξεις απ’ τους αέρηδες του χρόνου
νοικοκυρεύω ατίθασα συναισθήματα
και ψάχνω, ψάχνω για εκείνες τις πετρούλες
που μου μάζεψες σε εκείνο το ακρογιάλι
ψηφίδες στο γαλάζιο απόγευμα της Αμοργού.
Και τότε χαίρομαι και λυπάμαι
Και κλείνω τα σεντούκια με θόρυβο και τα διπλοκλειδώνω
Πόσο φοβάμαι εκείνη την ύπουλη τη μνήμη
μήπως αρπάξει την ανάμνησή σου και χαθείς.