Καταραμένοι ποιητές,
αφήσατε τις θλιμμένες στιγμές σας
στα αχτένιστα μαλλιά μου-
να χτενίζομαι και κόμποι
να γίνονται οι στίχοι,
σάρκα μία με το χτενάκι.
Κι εγώ στεγνή, κατάστεγνη
με τ’ αχυρένια μου μολύβια,
άγκυρα να ’χω ρίξει στο χαρτί
οδυνηρά παρούσα στις σελίδες σας.