Και να που κάποτε οι νεκροί θυμούνται
κι έρχονται
πεταλούδες της νύχτας
γύρω από τη λάμπα
κι έρχονται στα όνειρα,
στ’ ανοιχτά παράθυρα
όταν ο αέρας μετατοπίζει την κουρτίνα.

Και να που οι ζωντανοί ξεχνούν
ψελλίζουν
γαμώ την αγανάκτηση
κι αδειάζουν το μυαλό τους
στη λεκάνη με τ’ απόνερα.

Η άνοια, η άνοιά σου τόσα χρόνια
μ’ έκανε να ξεχάσω τη χροιά της φωνής σου.
Μονάχα κάποιες λέξεις σου επαρχιώτικες
προφέρω για να θυμάμαι τα λόγια σου
αράν’ τ’ αράν’
αλάκ μπουλάκ
αντίδερο.

Η άνοιά σου άρχισε
να κατατρώει και τα όνειρά μου
κι εκεί αμίλητη έρχεσαι.