Στα χνάρια του μπροστινού πατάμε,
τις νάρκες να μη βρουν τα πόδια μας.

Έτσι ζηλέψαμε τα δέντρα
και τις ρίζες τους.

Ποτέ άλλοτε τα βήματα δεν οδηγούσαν
τόσο
κοντά
στον θάνατο.

Την τραγωδία του πρώτου της γραμμής,
ποιος θα τη νιώσει
για να την κάνει ποίημα;