Τα κάστρα, τα κάστρα κοίταξε…
σκύβουν πάνω στα χρόνια μας,
αφοπλίζουν τα παιδικά μας χέρια
κι οι βέργες μας, από σπαθιά,
έγιναν βάγια υποδοχής
για εμάς, τους άσωτους,
τους εξωμότες,
που απαρνηθήκαμε τις γειτονίες μας.

Κοίτα! ’Ανάμεσα στις πολεμίστρες
γδύνεται το φεγγάρι τα μεσάνυχτα.