Έλεγα πως δεν θα τύχαινε ξανά σʼ εμένα
και να που απόψε λιώνει το φεγγάρι
στο σκοτάδι,
γέμισε με ασήμι η Σαλονίκη
κι είναι κρεβάτια που ακόμα πλημμυρίζουν
ματωμένα όνειρα.

Οι νύχτες που θα ʼρθουν δε θα ʼχουν πια φεγγάρι.

Στον απέναντι μαντρότοιχο μια μορφή από γκράφιτι
κρύβει απόψε με τα χέρια το πρόσωπό της
απʼ τον κόσμο.

Οι καύτρες απʼ τις φετινές φωτιές στα δάση
έγιναν άστρα,
σκαλώνουν σʼ ένα σεντόνι τσαλακωμένο
-σαν την πατρίδα η μια του άκρη
σέρνεται σε πάτωμα σαθρό από σαράκια.

Μια στοίβα σβησμένα φεγγάρια
κάτω απʼ το κρεβάτι
σκεπάζονται με άδειες νύχτες
κι ονειρεύονται.