Την άνοστη ζωή σας,
η λέξη θάνατος ξινίζει σαν λεμόνι,
αναθρεμμένοι φίλοι.
Από την κούνια στη ζωή
δεν είναι ο δρόμος.
Δεν είναι δρόμος είναι γκρεμός
και μαρμαρένια αλώνια.
Τις απαλές πατούσες σας
σκεφτόσαστε που θα ματώσουν;

Κι αν χέρια θα βρεθούν,
χέρια πολλά,
χέρια απρόκοπα θα είναι.
Δάκτυλα ανελέητα,
που πνίγουν την ελπίδα για βοήθεια,
χέρια που μόνο κλέβουν,
και χουφτώνουν.
Κρίμα που δεν τα είδατε καλά
στης παραμάνας το ζεστό αγκάλιασμα.

Αναθρεμμένοι φίλοι,
αγώνες θ’ ακούτε και μελωδία.
Ανοίξτε τα μάτια,
η μουσική αρμονία
είναι ο ρυθμός των βρυχηθμών,
εσάς μυρίζουν τα λιοντάρια.
Μην γελιέστε, είναι τεράστια η αρένα.
Τον τοίχο της πηδήξατε
της γέννας σας την ώρα,
ούτε αυτό σας είπε
ο δάσκαλος της μουσικής;

Τη νύχτα, τη νύχτα
οι ανάσες σας ασθμαίνουν.
Κούφιοι, ισχνοί έρπουν
οι ίσκιοι σας.
Κι όσοι μπορούν να σας αφουγκράζονται
διπλά θα σας κοιτάζουν,
διπλά θα σας φορολογούν,
διπλά θα ξύνουνε τα δάκτυλα
στην ιδρωμένη αριστερή παλάμη τους.
Ξέρουν τη νύχτα να εμπορεύονται
τα τρωκτικά.

Αναθρεμμένοι φίλοι,
παλέψτε για τον θάνατο,
παλέψτε για τις πούδρες
του ιδρωμένου σας προσώπου.
Παλέψτε γιατί έτσι αρέσει στα λιοντάρια,
κάθε άρωμά σας μια νέα πρόκληση γι’ αυτά.
Παλέψτε για όσους σας ακούνε
απ’ των θηρίων τις κοιλιές.

Έτσι αρέσει στα ξένα χέρια·
οι τρυφεροί γλουτοί σας πειρασμός,
οι φουσκωμένες τσέπες σας πειρασμός,
τα καθαρά σας ρούχα πειρασμός.
Πρώτα τα χτενισμένα σας μαλλιά
χάιδεψαν απαλά κι ύστερα…

Έτσι αρέσει στον θεό,
σωπάστε φίλοι αναθρεμμένοι,
οι προσευχές των ηττημένων
ηχούν μονότονα στ’ αυτιά του.
Ο κεραυνός του βρόντηξε:
Χωρίς τη μάχη η ζωή είναι μια κόλαση.
Χωρίς ζωή δεν θα ματώναν οι πατούσες σας,
δε θα σας κλέβανε τα ξένα χέρια,
δε θα σας οσφραίνονταν τα λιοντάρια,
δε θα μαθαίνατε την πάλη
κολλημένοι με την πλάτη
στον τοίχο της αρένας.

Φίλοι αναθρεμμένοι,
χωρίς τον πόλεμο
δε θα στερήσετε
από τα λιοντάρια την τροφή,
χωρίς τη μάχη
δε θα κερδίσετε την αγιοσύνη.