Ρέει ο έρως
Ποτίζει
Στέρνες θυμών γεμίζει
Τον βλέπω δεν τον βλέπω
μυρίζουν τ’ άγρια χνώτα του
τον αποφεύγουν για μήνες για χρόνια
τον φυλακίζουν κάποτε
σα φίδι τον πατούν
τον σφίγγουν
Κι αυτός αργά και έρποντας
αφήνει τα διάφανα και
λαμπερά αυγά του
σε κόγχες προγόνων
σε κοιλότητες λυγμών
Δεν σου μιλά
Δεν σου ανήκει
Όμως αρκεί ένα του νεύμα
Για να περάσεις
απέναντι