Να μη φορέσω τη μέρα μου
από εκεί που την άφησα
με κουμπωμένη στραβά την προσμονή
με ξέφτια να παραμιλούν
τρύπες να μπαινοβγαίνει ο παλιός αέρας
να με παγώνει
παίζοντας το πονηρό κρυφτό του.
Να μείνει στο ράφι το ρούχο
κι εγώ τρέχοντας στον δρόμο
με τα μέλη γυμνά
με τα σημάδια των στιγμών
που τελικά περάσανε.