Ανάπηρη
ανοίγεις την ποίηση
αναποδογυρίζοντας τους στίχους.
Ανασφαλής
στον πόθο σου, μαθαίνεις στους ίσκιους να μιλούν
και στα γνωστά σου τέρατα να γνέφουν φιλικά.
Δυο – δυο οι λέξεις αποτολμούν την έξοδο.
Ορμητικά γελώντας
το άσπρο φωτεινό σε πλησιάζει
ανάλυσέ με, σου φωνάζει,
τώρα που γίνονται όλα πάλι
από την αρχή.