Δε σ’ αφήνω να γεράσεις ποτέ
ούτε να χάσεις τ’ άρωμα της νιότης
ξένοιαστη θα χορεύεις σε μια κούνια
μ’ ένα κομμένο άνθος στα μαλλιά
με το λευκό σου φόρεμα σημαία
και θα κρατάς σε γυάλινη αγκαλιά
τα φοβισμένα όνειρα μη φύγουν
και θα κρατάς κρυμμένα σ’ αγαπώ
στα κλειδωμένα χείλη μην το μάθουν
δε θα θυμάσαι κι ούτε θα θυμάμαι
θα ‘μαστε πια οι εραστές του σήμερα
της μιας στιγμής που φεύγει καθώς έρχεται.

Δε θέλω να σ’ αφήσω να γεράσεις
εγώ έχω παλιώσει, δεν προφταίνω
βαδίζω ήδη ανεπιστρεπτί στο χθες
όμως εσύ να μη γεράσεις
μήπως και κάποτε με φέρεις πίσω.