Πάντα υψώνεται ανάμεσά μας κάποιος τοίχος
πότε τα λόγια πότε η σιωπή
πότε το χθες πότε το αύριο
πότε εμείς και πότε οι άλλοι.

Πάντα θα βρίσκουμε ωστόσο χαραμάδες
τόσο μικρές όσο το βλέμμα
όσο το άρωμα του στήθους
όσο οι νότες της φωνής.

Για να περνούν απέναντι οι καρδιές μας
στο διπλανό δωμάτιο
στην άγνωστη αυλή
στο εχθρικό μας σπίτι.

Κι ίσως μια νέα μέρα καταφέρουμε
να σπάσουμε τους τοίχους
να σμίξουμε τα χέρια
να κάνουμε τα όνειρα
δικά σου, δικά μου, δικά μας.