Δε φτιάχνονται τα ποιήματα με λέξεις

και μού ‘δωσαν για προίκα ένα ποίημα
με λέξεις ακριβές πολυτελείας
με τις μικρές σου παρενθέσεις σφηνωμένες
ανάμεσα σ’ ελλειπτικές προτάσεις
σε αόρατες τελείες κι αφανή θαυμαστικά.
Μία ζωή κατάφερα να σώζω
τα βράδια τραγουδώντας από στήθους
βαθιά θαμμένες λέξεις του κορμιού μου.
Γι’ αυτό μην τις πετάξεις και ας πάλιωσαν
ας χάθηκαν οι τόνοι και οι κλίσεις
ας σώπασαν οι ρωμαλέοι φθόγγοι
μπορεί μια μέρα να χωρέσουν όλες
στις μικρές σου παρενθέσεις
δεν το ξέρεις.

Όπως δεν ξέρεις πια το κείμενό μου
και με διαβάζεις από σκόρπιους στίχους
πάντα τονίζοντας τη λάθος συλλαβή.
Βιάζεσαι διαρκώς να με τελειώσεις
τις χίλιες μου στροφές σε μία μέρα
τις χίλιες μου μορφές σε λίγα βλέμματα
κι εγκαταλείπεις ασυνείδητα τη λεία
τα λάφυρα του χρόνου στη γραφή μου
αφήνοντας τους ξένους πειρατές
να με διαβάζουν πρώτοι.
Ακόμα δεν κατάλαβες τι θέλουν
μ’ αχόρταγα ρεσάλτα και φωτιές;
ξεθάβοντας του λόγου τα σπαθιά
να κλέψουν απ’ τα σύμβολα της νιότης.
Κάποτε οι στίχοι μου ήταν έφηβοι
ανάλαφροι κι ανέμελοι από μνήμες
και βρίσκαμε τον έρωτα σ’ αυτούς.
Τώρα παλεύω με ανάπηρες προτάσεις
λίγο πριν πάρουν σύνταξη
λέξη τη λέξη για να χτίσω ένα ποίημα.

Αλλά τα ποιήματα δε φτιάχνονται με λέξεις
ζυμώνονται στο αίμα της ψυχής
όμως ποιο αίμα και για ποια ψυχή
να λέμε τώρα.