Κάποιοι μας κλέβουν σήμερα το αύριο
κάποιοι μας βίασαν το χθες
και τώρα μεγαλώνουμε τα νόθα τους παιδιά
άλλοι σκοτώνουν ανοιξιάτικα πουλιά
γκρεμίζοντας φωλιές από τα βλέφαρα
πολλοί δανείζουν ουρανό
πολλοί δε ρώτησαν
πήραν τον ήλιο σπίτι τους
οι ρήτορες δε σταματούν
μιλούν για τα φαντάσματα
εσείς κι εγώ μετράμε αποστάσεις
με τα βήματα των ίσκιων
και ξεχαστήκαμε.
Κανείς δεν κράτησε στα δάκτυλα
μια σφαίρα
όλοι σκορπίσαμε τα χέρια μας
σε ξένους ουρανούς.

Όμως εμείς δε φταίμε κύριοι δικαστές
εκείνον να δικάσετε
εκείνος είναι ο ένοχος
οι στίχοι του ξυράφια μάς πονούν
ανοίγουν τις κλειστές πληγές
κι όλο θυμίζουν
τα παλιά εγκλήματα
που σβήνουμε απ’ τη μνήμη.