Κόλλησα χάρτινα πολύχρωμα πουλιά
στις διάφανες κουρτίνες του Αυγούστου
κι εγώ κρυφά από ματιές διαβατικές
όλη τη μέρα πελεκώ τον εαυτό μου
βάζω πανάκριβα επιθέματα χαράς
σβήνω με ήλιο τις αδρές ατέλειές μου
κι ύστερα σμίγω με γυμνούς κυματισμούς.

Εδώ και μέρες όμως πέταξαν στον νότο
έμεινα μόνος δίχως χάρτινα πουλιά
χωρίς τη μάσκα μιας τρελής επιθυμίας
να με κοιτούν συννεφιασμένες ηλιαχτίδες
να μου μαθαίνουν οι σταγόνες της βροχής
την αλφαβήτα ενός βέβαιου χειμώνα.
Πρέπει λοιπόν κι εγώ ν’ αρχίσω να μαζεύω
τ’ απομεινάρια ξένοιαστων φιλιών
στα πεταμένα θερινά μου εξαρτήματα
μήπως μπορέσω να πετάξω κατευθείαν
σ’ ένα επόμενο γαλάζιο καλοκαίρι
προσπερνώντας τον χειμώνα.

Ρωτάς,
πού πέταξαν τα χάρτινα πολύχρωμα πουλιά;
γιατί κρατώ θλιμμένα πλαστικά λουλούδια;
πώς φόρεσε ο ήλιος το βαρύ του σύννεφο;
μα δε σου έχω έτοιμη απάντηση ακόμα.