ο είδωλό μου φόρεσε
απόψε στον καθρέφτη
το ακριβό επίσημο
κοστούμι του,
τα καλογυαλισμένα του
παπούτσια
και το χρυσό ρολόι του
πατέρα μου,
σταματημένο από χρόνια
στις οκτώ.

Το είδωλό μου στο γυαλί
φαίνεται αψεγάδιαστο
κι η καλοχτενισμένη κόμη
στεφανώνει
το αδειανό του πρόσωπο
απόψε.
Δίχως τα μάτια για να δει
τον κόσμο,
χωρίς αυτιά γι’ αλλιώτικους
θορύβους
και δίχως στόμα για να πει
τι νιώθει,
το άδειο πρόσωπό του
μαρτυρά
την πρόωρα χαμένη μου
ταυτότητα.