Στα σκοτεινά που οι σκέψεις περπατούν
όσο τουλάχιστον αντέχω ασυνόδευτη
με ανοιχτές τις πόρτες θα κοιμάμαι

δεν περιμένω μήνυμα στο κινητό
ούτε και ρύθμισα το ξυπνητήρι
σηκώνομαι πριν κουραστεί ο ύπνος

ο κόσμος πάνω κάτω στον σταθμό
γιατί να στριμωχτώ με ξένα όνειρα;
αφού στα σύννεφα δεν κόβουν εισιτήριο
κι αν δεν μου κάνουν τα παπούτσια
δραπετεύω ξυπόλυτη

να μην ξεχάσω μόνο τα φτερά
τσαλακωμένα και κρατούν
το σχήμα τους ακόμη στη βαλίτσα

όπως αόρατα στα χείλη μου παυσίπονα
εφημερεύουν ποιήματα.