φτάνει το πένθος που μαζεύτηκε κουβάρι
οι ανοξείδωτες εικόνες που φιλούσαμε

τώρα, τώρα που στάζουν γύρη τα μαλλιά μας
εγκαταλείπουμε τα σώματα για λύτρα
λοξοτομώντας την αλήθεια με τον έρωτα
κι άσε τον χρόνο να μυρίζει ναφθαλίνη
τους γεωμέτρες να ορίζουν με τον χάρακα
πως δεν ξοφλήσαμε ακόμη τα μελλούμενα

εμείς οι δυο μαθητευόμενοι θεοί
είναι καιρός ν’ αποδημήσουμε την άνοιξη.