Λιγνίτης λόγος
Οι λέξεις σηκώνουν πάντοτε στις πλάτες τους
τα βάρη των ανθρώπων
Κρόκος, λιγνίτης, μάρμαρα- μπερδεύονται στα χείλη
γίνονται λόγος, νόημα ζωής- ιριδισμοί θανάτου

Ο λόγος , το ποίημα τούς ενώνει:

Το ποίημά σου πριν γεννηθεί, είναι κιόλας μαζί μου
Σωπαίνει ο ποιητής για να γυρίσει μόνος του στον στίχο
που φτερουγίζει πάνω στο χαρτί
λίγο πριν γίνει στάχτη
Μια φωτεινή στιγμή αθανασίας
Σε χωράφια χάρτινα
μηρυκάζοντας την πείνα
τσαλακώνονται οι ποιητές
Κι απόψε επιστρέφοντας στον ύπνο μου αργά
δε βρήκα τι να γράψω, τα είπανε όλα τα παιδιά

Και στο σημείο συνάντησης:

συζητούσαμε ανοιχτά με τα φαντάσματα
διαβάζοντας ποιήματα λειψά, του μέλλοντός μας
δοκιμάζουμε τους στίχους μας γεμίζοντας
στα πράγματα μελάνι τα κενά.