Δεν μπορούσα να κοιμηθώ το βράδυ

με ξυπνούσε η σιωπή,

μου μιλούσαν οι ρίζες.

Τόσα σπίτια γύρω,

οι πρόγονοι στρωμένοι

σ’ αθέατα τραπέζια

αγκαλιασμένοι πάνω σε

σαρακοφαγωμένα κρεβάτια

μάταια να περιμένουν

τους απογόνους.

Κι εκείνοι, ξεχάστηκαν σε μέρη

που μήτε να προφέρουνε μπορούν.

Οι στάβλοι στόματα ανοιχτά

χωρίς γεννήματα,

τα χωράφια περάσματα

γι’ απελπισμένους πεζοπόρους.



Οι ρίζες ανεμίζουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας

φτιάχνουν παγίδες στα τρίστρατα.

Πως να τις χαλάσεις

όταν ταΐζονται με αίμα;

Ίσως να ήταν το μοιρολόι που με ξαγρύπνησε

των άταφων πάνω στα διάσελα

εβδομήντα τόσα χρόνια μετά.

Γι’ αυτούς δεν καίει της μνήμης το κεράκι.



Βασανίζει η σιωπή

της αγάπης

της ιστορίας

σε τούτο εδώ το σύνορο.