Μη μου μιλάς
για επανάσταση.
Δεν τελειώνει στις λέξεις.
Αυτές είναι το εφαλτήριο.
Ο πόνος νιώθεται στο σώμα
που γέρνει,
που γερνάει αδικαίωτο.
Να σου μιλήσω για τις γυναίκες στη στάση:
η μια μονολογεί∙
τα μαλλιά της μακριά
πώς αντέχουν ανέγγιχτα;
Η άλλη κοντοστέκεται,
μετρά πελάτες με το βλέμμα.
Εκείνη η τρίτη κρύβει τα χέρια
που μούλιασαν στις χλωρίνες
και χάσανε την τρυφερή φυλή τους.
Επανάσταση είναι που τα βλέπω,
σου τα ιστορώ,
έχω ακόμα πίστη
και ξεσκονίζω από πάνω μας
τη στάχτη του χρόνου.
Επανάσταση είναι που σου γράφω
για το απόθεμά μας
αντλώντας δροσιά από ξεπατωμένα πηγάδια.
Να μου μιλάς για τη ζωή που συνεχίζει
ανυπότακτη μες στην οδύνη.