Πίνω νερό σε ποτήρι του ουίσκι.
Κάθε τέτοια ώρα είναι δύσκολη,
όταν πρέπει να κόψω σε λεπτές, ισομήκεις λωρίδες
το λάχανο για το μεσημεριανό,
την ορθή να επιμεληθώ διάταξη των μαχαιροπίρουνων
επάνω στο λινό τραπεζομάντιλο,
να ιδιοποιηθώ συννόμως την οικιακή ευτυχία.
Πρέπει να προλάβω
τα κόκκινα να ξεβάψω λακαρισμένα νύχια μου,
μικρές σταγόνες ηδονής που περιπαίζουν την ηθική σας,
να ενταφιάσω τα ζωηρά μου πέλματα
στα πέτσινα κιβούρια εσωτερικού χώρου,
να σβήσω από τα μάγουλα
χιλιάδες βλέμματα λαθραία
να καθαρίσω δύο στήθη
λευκωμένα.
Βάζω το αναβράζον ντεπόν σε λεπτόλαιμο
ποτήρι,
ένα μικρό φλαμίνγκο που με ταξιδεύει
με μεθυσμένες τανίνες κι επι-
γεύσεις από βαρέλια, βανίλιες, φραγκοστάφυλα
για να αντέχω εσπερινές των συγγενών ευωχίες.
Αερίζω τα ρούχα μου από τη σκόνη της μέρας.
Από τις τσέπες του παλτού το σκάνε ζίνες κι ένα σμάρι χρυσαλλίδες.
Ξεφτισμένα φτερά κολεόπτερων συνιστούν την κατάσαρκη πανοπλία μου.
Όλα να παραχωθούν στο βεστιάριο.
Τώρα!
Η ώρα του μεσημεριού
με την απώλεια πιο λαγαρή μέσα στο θάμπος
θα είναι πάντα
μία δύσκολη ώρα.

Της απομάγευσης το θηριώδες μου τοτέμ.