Αυτό το ωραίο, χυμώδες ποίημα
με το μαχαίρι μου θα σφάξω.
Θ’ αφαλοκόψω τις αλφαδιασμένες λέξεις του
με το καλέμι θα γκρεμίσω τα ρυθμικά δεσίματά του.

Θα στραγγίζουν τα ρήματα απ’ το αίμα τους,
θα στεγνώσουν οι μεγαλοστομίες των επιθέτων.
Κι ύστερα στη χωματερή της λήθης
το τομάρι του θα πετάξω.

Γιατί τα μάτια σου γεμίσανε νερό
η αγωνία σου ξεχείλισε στα τσίνορα
κι εγώ μόνο λέξεις μπορούσα να σου πω
παρηγορητικές, καλλωπιστικές.

Τέτοια μάτια χρειάζονται κορμί
τη ζεστασιά της σάρκας
που μόνο εκείνη
ξέρει να γιατρεύει.