Απ ‘ της Αλάνιας ο Κεμάλ κράταγε το λιμάνι,
μα όλο το σόι του ήτανε Κρητικοί Μουσουλμάνοι
που φύγαν στην Ανατολή μετά το Εικοσιένα
και μίλαγε τα κρητικά καλύτερ’ από μένα.

Εις το Στρασβούργο πήγαμε μαζί τον μήνα Ιούλιο,
δύο βήματα από το Ευρωπαϊκό το Κοινοβούλιο.
Σε μιαν αλάνα, σε σωστό ντενεκέ μαχαλά,
για να γουστάρουμε όργανα και νάκλια3 απ’ τα καλά.

Είχαν πολλούς λυράρηδες οι Τουρκοκρητικοί,
που παίζαν για όσους έρχονταν στις φάμπρικες εκεί
απ’ όλη την Ανατολή κι από την Ιωνία
κι απ’ του Βελγίου τις στοές κι από τη Γερμανία.

Κοψίδια σούβλας, παστουρμά και φίνο μεζεκλίκι,
και βέρα γλώσσα κρητική, που λέει για σεβνταλίκι.
Τριγύρω στις παρέες τους ενώ τσιμπολογούσα
λέγαν τον Ερωτόκριτο, λέγαν την Αρετούσα.

Μα όπως τα σκάτωσαν μετά η Ελλάδα και η Τουρκία,
πέθανε ο φίλος μου ο Κεμάλ4 κάπου στην Εσπερία
χωρίς ποτέ ν’ αξιωθεί να δει τον Ψηλορείτη,
Τον τόπο των πατέρων του, την όμορφη την Κρήτη!