Δες, γυρνάει πάλι πίσω ο χρόνος
είσαι εδώ κι έχει γλυκάνει πια κι ο πόνος.
Δες, τα σπίτια, οι άνθρωποι οι δικοί σου
είναι εδώ, λιμάνι στην επιστροφή σου.

Δες, λες και δεν πέρασε μια μέρα
τους ακούς, νιώθεις το χάδι του ίδιου αέρα.
Ζεις, λες και ποτέ δεν είχες φύγει
δυο βουνά, κι εσύ το κύμα που τα σμίγει.

Δες, κλείνεις τα μάτια κι όλα μπρος σου
μουσική γεμίζει ο χρόνος ο δικός σου.
Ζεις, κι η αιωνιότητα μιας μέρας
σε χωρά μες στη χαρά γυάλινης σφαίρας.

Φώτα μεγάλα, κι η θάλασσα ως πέρα ν’ απλώνει
ένα καράβι στο βάθος το βλέμμα σου κλέβει, καθώς το κοιτάς.
Τα όνειρα παίρνει κι εσύ θα φύγεις μαζί, θα γίνεις φυγή
μα μες στη τσέπη βαθιά, θα κρύβει η καρδιά κλειδί να γυρνάς.