Κάποτε υπήρχε εδώ
μια θάλασσα ανώνυμη
κι ένα βουνό
μ’ αρχαία πανιά κι ωραία πρύμνη
Μια λίμνη ζούσε
μες στη θλίψη της τη γόνιμη
κι ένα ανήλικο ποτάμι
δίχως μνήμη

Κάποτε πέρασε από εδώ
μια τρικυμία μ’ άγρια θαύματα
και μια φωτιά
που αγαπούσε τη σκιά της
Ένα άστρο χάιδεψε
του θανάτου τα εγκαύματα
και μια ψυχή
βρήκε στεριά στη λησμονιά της

Σήμερα που όλοι οι ανεμοδείκτες
τρελαθήκανε
και δείχνουν πότε Ανατολή
και πότε Δύση
Εγώ θα κάψω τα καράβια
που σωθήκανε
κι εδώ θα μείνω
στο παρόν που είχα αργήσει

Αποδημούν πουλιά και μνήμες
σε μια απόκοσμη πομπή
Έρχεται πρώιμο φθινόπωρο απ’ το μέλλον
Είχα μια αγάπη και μια θάλασσα ανοιχτή
ένα άστρο σύνορο, στον ύπνο των αγγέλων