Καλοκαιριά πάνω απ’ την πόλη.
Μόνο ένα αδέσποτο σύννεφο
–σκοπευτής ελεύθερος–
με στόχευε από ώρα.
Οι διμοιρίες έκαναν
τσιγάρο της υπομονής
πριν ξεκινήσει η μόνη πράξη.
Τα δέντρα εκσφενδόνιζαν
μολότοφ χλωροφύλλης
επάνω στο πλακόστρωτο
ενός ακόμα κυνικού Δεκέμβρη.

Διαδήλωνα μοναχικότητα
στις λεωφόρους όπου αντάρα
και φωνές παρήλαυναν.
Καρπωνόμουν τη
μνήμη από το χέρι σου που έλειπε.
Γινόταν μήτρα του κορμιού σου η πόλη.
Ο θαλασσινός κόρφος της
γούβιαζε αξόδευτη την τρυφερότητα.
Η κλειστή χώρα μού έστηνε οδοφράγματα,
μα εγώ ήθελα προσκυνήτρια ως
τη θωριά σου να περπατήσω.

Οι σωρείτες πάνω από τον Χορτιάτη
κακά έφερναν μαντάτα.
Λαχταρούσα να βγάλω τη μαύρη ζακέτα,
συγγνώμη να μη ζητήσω
για το φάλτσο στον επαναστατικό μου ρόλο.

Ξεμπράτσωτη στο άδειο
λιμάνι. Να φωνάξω.
Σε θέλω.