Μην μου κεντάς το πλευρό.
Μην μου ανοίγεις τα σπλάχνα.
Δεν είμαι δω. Δεν έχει μείνει τίποτα
απ’ τις παλιές ιστορίες, τα παιδικά χρόνια,
τους έρωτες και τους διαδοχικούς θανάτους μου.

Είμαι εσύ που ανασαίνεις
ίαμβους στην κορύφωση,
τροχαίους στον πνιγμό.
Κάνεις τα ίδια λάθη με παντούμ
κι αυτοκτονείς με άτεχνα σονέτα.

Κορδώνεσαι
για τις ελευθερόστιχες επαναστάσεις σου
μα προσκυνάς την εξουσία.
Πώς να μου δώσεις φωνή
σε τόση ματαιόσπουδη ευδαιμονία;
Με κατακρίνεις για κομματικό λακέ.
Θέλεις να ντύσω τους απόκληρους
σε σοβαρούς οίκους εκδοτικούς.
Να μασκαρέψω με υπερρεαλιστικά κοστούμια
κάθε άνεργο, ανήμπορο, αποκλεισμένο.
Στον πόλεμο της κατανόησης
μ’ αποκαλείς σαλή, μου βάζεις παρδαλό λοφίο.
Ψάχνεις της ύπαρξης χρησμούς
μες σε διάκενα και μετρικούς
διασκελισμούς, ρίμες και παρηχήσεις.

Δεν είμαι η προφήτης σου.
Δεν είμαι η καταραμένη τους.
Δεν είμαι των κριτικών η αγαπημένη.
Δεν είμαι η μούσα σας.
Δεν είμαι οι λέξεις μου.

Πώς να στο πω μ’ ένα τσιτάτο
που θα πουλήσει στην πιάτσα την ποιητική
και στον επίλογο τις εντυπώσεις θα κερδίσει;
Είμαστε και οι δυο επιζήσαντες
της μνήμης βετεράνοι.