Ωραία λοιπόν μας τα πες Κωνσταντίνε…
Μες στο βαθύ μας πόνο να σταθούμε
περήφανοι καθώς ταιριάζει σ’ άνδρες
πού ή Μοίρα δεν μπορεί νά καταβάλει.
Κι όπως θα ηχούν ψηλά οι αθέατες άρπες
«τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου»
δίχως κλαυθμούς και μάταιες ικεσίες
την πόλη αύτη πού τόσον αγαπήσαμε
την πόλη αυτή πού όλη ή ζωή μας
ήταν όχι ασυγκίνητοι μα πάντως «ευπρεπείς»
για πάντα ν’ αποχωριστούμε.

Σάμπως ποτέ για μάς να μην υπήρξε.

Όμως υπήρξε Κωσταντίνε Υπήρξε
Με τα βαθιά της πάρκα τις μεγάλες
λαμπρές λεωφόρους με τα ωραία λουτρά της
τούς αρωματισμένους της κοιτώνες
τα μαλακά σα χάδι ανάκλιντρα της
– μάρτυρες τόσων στεναγμών αγάπης…
Κι έξαλλου δεν γεννιόμαστε ήρωες όλοι
Λίγοι έχουν σφραγισθεί μ’ αυτή τη βούλα
Οι άλλοι εμείς οι απείρως περισσότεροι
άνθρωποι απλοί του καθ’ ημέραν βίου
μεγαλωμένοι με το φόβο και τη στέρηση
και την ανίατη νοσταλγία για κάτι
πού ωστόσο δεν γνωρίσαμε ποτ
πώς να σταθούμε αράγιστοι μπροστά
στο φοβερό ναυάγιο των ονείρων;
Πώς να μη μάς προδώσουν οι οφθαλμοί;
Να μη σαλέψει μέσα μας ό κόσμος;