κούω βαθιά μέσα στη νύχτα μουσική.
Λες και μια μπάντα κάτω παιανίζει. Κάτω; Πού κάτω; Αυλή δεν έχει αυτό το σπίτι. Βράχια τριγύρω το στηρίζουν μυτερά και κύματα του γλείφουν τα θεμέλια. Κι έπειτα εδώ, στη μαύρην ερημιά, νυχτιάτικα ν’ ακούγεται μια μπάντα! Σηκώνομαι και τρέχω στο παράθυρο. Μέσα στη θάλασσα ένα πάλκο ολόφωτο. Και κάτω η μπάντα με τις κόκκινες στολές και τις χρυσές της περικεφαλαίες. Άριες γνωστές του παρελθόντος παίζοντας. Ενώ ταυτόχρονα στου ορίζοντα το φόντο –σαν μέσα σε γιγάντια οθόνη– προβάλλονται παράξενες εικόνες. Πρωτόγνωρες για με – μα ωστόσο οικείες. Κι εγώ, στη μουσική γλυκά δοσμένος –σα να ’χει γκρεμιστεί του χρόνου ο τοίχος– κοιτώ και βλέπω πίσω από τη μνήμη:

Τον οδοιπόρο με αδειανό φλασκί σε πυρωμένη στέπα να βαδίζει. Το λήσταρχο που κάνει το σταυρό του μπροστά σ’ ένα πουγγί κι ένα μαχαίρι. Τον ασκητή στην άκρη του γκρεμού κρατώντας θυμιατό και πυροφάνι. Το αγόρι που ξυπόλητο γυρνά και ψάχνει –ποιον;– σε νυχτωμένο δάσος. Τον γέροντα που μόνος ξεψυχά σε βρόμικη καλύβα και που ακούει την ίδια πάλι παιδική φωνή να τον καλεί στα βυθισμένα χρόνια. Σπίτια που φλόγες άγριες τα τυλίγουν όπως τα φίδια τον Λαοκόοντα και τους γιους του. Λάκκο νωπό κι ολάνοιχτο που μέσα μικρό κορίτσι παίζει με τις κούκλες του. Κι άξαφνα, το αναπάντεχο μπροστά μου. Σ’ ένα λουλουδιασμένο περιβόλι, το ίδιο αυτό κορίτσι τραγουδά – γυρνά, με βλέπει, μου χαμογελά, μου δείχνει στον ορίζοντα ένα κάστρο. Μια μοχθηρή ζητιάνα στη γωνιά στρέφει στο πρόσωπό μου έναν καθρέφτη. Διαβαίνει μια κηδεία κι ο νεκρός χαμογελά – σαν κάτι να μας κρύβει. Χιονίζει κι ένας λύκος πληγωμένος στενάζοντας φωνάζει τ’ όνομά μου. Κάποιος σημαίνει σε καμπαναριό που ορθό πάνω στα κύματα επιπλέει…

Τι φωτεινή παράκρουση η ζωή!

Τι εξέδρα φαντασμάτων ο πλανήτης!