Πού την πας την Ποίηση;
Πού την οδηγείς;
Σε ποια βρώμικα λερά σοκάκια;
Σε ποιες πονηρές στοές, δίχως φως
κι έξοδο κινδύνου;

Πού την πας την Ποίηση;
Πού την ξεστρατίζεις;
Σε ποια υπόγεια ύποπτα την κατρακυλάς;
Σε πόσα ανθρώπινα δεινά
την κομματιάζεις;

Δεν είναι η ποίηση χώρος απορριμμάτων.
Δεν είναι τόπος σκοτεινός, απόπνιχτος, κλειστός
με φως μια λάμπα ηλεκτρικού θανάτου.

Δεν έχει ανήλιαγες πλαγιές με δάση πνιγηρά,
ούτε ερπετά που καρτερούν κάτω από τις πέτρες
να σε σουβλίσουν στην καρδιά.

Η Ποίηση ζει και τρέφεται μόνο
με το όνειρο, είτε αιματόβρεχτο
σε ηρωισμού κιτάπια, είτε σκοτεινό
από Πόθο εξαίσιας φρίκης.
Όπως και νάχει,
έχει φορά η Ποίηση
κατά
τον Ήλιο.