Τα φύλλα της γραφής φτεροκοπούν
στου φλοίσβου των φιλιών το συναπάντημα

στην παραλία νιότης
νυχτερινής
καλοκαιριάτικης

στη μνήμη των σωμάτων
πού χαράχτηκαν από την έλξη τους

στο αναμμένο κάρβουνο της γλώσσας
που ανασαίνει συνωμοτικά
να κάψει τους φραγμούς
που την παιδεύουν

Βρίσκομαι ’κει
που το παρόν είν’ ένα με το παρελθόν

μόνον υπάρχω

ο χρόνος δεν κυλά να μας χωρίζει—
το πριν το τώρα το μετά να διαμελίζει

σε κάποιο τέρμα να οδηγεί τα βήματα μας
αργά και σταθερά

Βυθίζομαι στις πρώτες,
τις χαμένες μνήμες