Οι γραμμές της βουνοκορφής εισχωρούν
και σβήνουν μέσα μου
ξεθυμαίνουν τη δίψα τους
στην υδροφόρα περιοχή μου
αφήνοντας μια μελωδία
να φτάσει στ’ αυτιά
και κατευνάζοντας την ένταση
απ’ τις φουρτούνες μου

Δέντρο παράξενο απλώνει
τα πορτοκαλιά του άνθη
κι άλλο με φύλλα ασημένια παραδίπλα
ερωτεύεται τον κάματό μου
και σείεται ελαφρά σαν να μου γνέφει

Το πουλί που περιίπταται
μου δείχνει το δρόμο
καλώντας με να μιμηθώ το πέταγμά του
Από τα έγκατα μου ανηφορίζει
ένας γλυκός πόνος
που χτυπιέται στα τοιχώματα των σπλάχνων
κι αφήνει στον αέρα μυρωδιά
που προσπαθεί να σου στείλει
το μήνυμά μου