Καθημερινό άγος
χωρίς παρακίνηση της σκέψης

Ψαύω ωστόσο
τις κινήσεις της οργής
το δίπολο
της αγάπης με το μίσος

Την πέτρα
πως θα την κυλήσω
να φράξει τις διόδους
απ’ όπου ξετρυπώνουν
τα παραληρήματα μου;

Πως να κατευνάσω
τα βήματά μου
δώθε-κείθε;

Η άνοιξη της νέας περιόδου
που μου δόθηκε από
καλοπροαίρετα μηνύματα
πως να διανύσει τον κύκλο της
χωρίς να την προλάβει
πρόοδος χειμώνας;

Το αναπεπταμένο πεδίο του κόσμου
που μπαίνει στις διερευνήσεις μου
αναμετριέται με τους εφιάλτες
με τα ατέλειωτα σκαμπανεβάσματα όπου
οποίος μ’ αγάπησε
με μίσησε

και η γλυκεία του παρουσία
άνοιξε τέλος χαίνουσα πληγή
φόρεσε το μανδύα του διώκτη
Παίρνω πάλι το δρόμο
αναζητώντας τούτη τη φορά
τον εαυτό μου

το δρόμο παίρνω πάλι
που με ενώνει με τον κόσμο

Ανήφορος-κατήφορος
το βάδισμά μου ασθμαίνει

όμως θα τον δω τον ορίζοντα
ίσως και να πετάξω