Τα βήματά μου χαράζουν κύκλους
Κι δ ύπνος λειαίνει τις γωνίες της ημέρας

Καυτός αέρας πνέει πάνω απ’ το κεφάλι μου
Μια σκάλα γλιστερή με οδηγεί εκεί
που οι μορφές χάνονται στο σκοτάδι
και ψάχνω απεγνωσμένα να διακρίνω
κάτι από τις καμπύλες του κόσμου
κάτι από τις καμπύλες τις οικείες

Μια σιγανή αύρα αρχίζει
να μπαίνει τώρα στο υπόγειο
Με γλυκύτητα χαϊδεύει τις ψυχές
που κρύβονται εκεί μέσα,
τον πόνο και τον κόπο τους
Μόλις που ακούγεται η φωνή τους
Με ικετεύει να τις συντροφέψω

Θα βγω στο φως της μέρας άλλος άνθρωπος
Θ’ αναζητήσω κάποια αλήθεια
Θ’ αντισταθώ στον κεραυνό της καταιγίδας
Ίσως θα στρέψω και το βλέμμα προς τα πάνω