Μ’ έκανες πάλι να κλαίω κι είναι η ζήλια σου η αιτία
πέρασες τα όρια μου, σου μιλάει μια κυρία.
Μ’ έχουνε κουράσει όλα, πάντα η ίδια ιστορία
παρακάλια και συγνώμες με μηδενική ουσία.

Έγινε η καρδιά μου πέτρα
κι έχω λάβει όλα τα μέτρα
δεν θα με πληγώσεις άλλο εσύ.

Κι όλο λέω να φύγω, κι όλο λέω να σ’ αφήσω
μα η καρδιά η ρημάδα μου φωνάζει γύρνα πίσω.
Είπα να ξεφύγω, είπα πως θα ξεκολλήσω
κάνω βήματα να φύγω δυο μπρος και τρία πίσω.

Τι με κάνει και στο τέλος ξαναέρχομαι σε σένα
ανεξήγητο το σφάλμα στης καρδιάς μου τα γραμμένα.
Αν αυτή η πόρτα ανοίξει τάχα δήθεν θα δακρύσεις
τη δική μου ελευθερία και τη μάχη θα κερδίσεις.

Έγινε η καρδιά μου πέτρα
κι έχω λάβει όλα τα μέτρα
δεν θα με πληγώσεις άλλο εσύ.

Κι όλο λέω να φύγω, κι όλο λέω να σ’ αφήσω
μα η καρδιά η ρημάδα μου φωνάζει γύρνα πίσω.
Είπα να ξεφύγω, είπα πως θα ξεκολλήσω
κάνω βήματα να φύγω δυο μπρος και τρία πίσω.