Έπεσε μαύρη καταχνιά και σφύριζε ο αέρας,
κι ο πόνος μόνος έμεινε, στα στήθια μιας μητέρας,
διψούσες πάνω στον Σταυρό, μα ξύδι σε ποτίσαν,
και δάκρυα απ’ τα σύννεφα, πάνω στην Γη κυλήσαν.

Άγγελοι σε θαύμασαν, μπροστά σου γονατίσαν,
ω σάρκα απ’ την σάρκα μου, τα βλέφαρά μου κλείσαν,
σαν θάλασσας τα κύματα, εκεί η φωνή σου φτάνει,
κι όλοι μαζί Σου έζησαν, κι ας είχαν πια πεθάνει.

Ανάμεσα στον θάνατο, κρύβεις την ζωή σου,
και είμαι εγώ αθάνατος, με την ανατολή σου,
Στον ουρανό μ’ ανέβασες, κάτω στον Ιορδάνη,
κι ο ήλιος Σε στεφάνωσε, μ’ ολόχρυσο στεφάνι.