Όλα τα λιόδεντρα που γέρνουν
πάνω στης θάλασσας την άκρη
κρυφά μηνύματα σού στέλνουν
τους στεναγμούς μου και το δάκρυ.

Μέχρι να φτάσουν στην ακτή σου
σαράντα κύματα περνάνε
που ξεθωριάζουν τη μορφή σου
να σε απαρνηθώ ζητάνε.

Δεν ξεριζώνεται η μνήμη
μα όταν τις θύμησες ανοίγει
παλεύει στου μυαλού τη δίνη
όσες πονάνε να τις πνίγει.

Κι όταν τα λιόδεντρα μου φέρνουν
της λησμονιάς σου απαντήσεις
τον ίσκιο της ψυχής μου κλέβουν
δεν βρίσκεις δρόμο να γυρίσεις.

Γυμνές οι λέξεις σου πετάνε
μέσα στην κάμαρα την άδεια
τις μνήμες του κορμιού ξυπνάνε
και του χαράζουνε σημάδια.