Η μάνα μου
πολέμησε στη μάχη των αμάχων.
Στην Κύπρο, στο Ιράκ, στο Βιετνάμ
στο Βελιγράδι, στη Μαριούπολη, στη Γάζα.
Κουβάλησε στην πλάτη της
ολόκληρο τον κόσμο
τον αδελφό μου με το κόκκινο πουκάμισο
παράσημα θανάτου κεντημένο.

Η μάνα μου
απέβαλε στη μάχη των αμάχων.
Μιλούσε με την κόρη της μεσάνυχτα
σχεδίαζαν ξενύχτηδες αντιπερισπασμούς
κρεμάλες μεθυσμένων οραμάτων.
«Εγώ η θύμηση, εσύ η απουσία»
έλεγε νανουρίζοντας
σκιές στα γόνατά της.

Η μάνα μου
δεν πέθανε στη μάχη των αμάχων.
Θυμάμαι τις βεγγέρες στην αυλή
με τα χλωμά φαντάσματα της πόλης
κι εκείνη την παλλόμενη φωνή της εκδρομής.
Το σπίτι δεν την χόρτασε ποτέ την Κυριακή.
Ξέπλενε ουλές της λησμονιάς
σε μνήματα αμάχων.